با یک تلفن...

با یک تلفن، رشته افکارت پاره میشود...

نظم فکری و برنامه ریزی روزانه ات بهم میریزد...

آنطرف خط، غریبه نیست و آشناست...

چاره ای نداری که پاسخگو باشی....

او هم گناهی ندارد...

امیدش، گوش شنوایش و محرم اسرارش تویی...

به تو نگوید به که بگوید...

درست است که غم وغصه اش را همراه با یک سطل بزرگ آب یخ بر روی سرت آوار میکند...

و تو میمانی و یک سطل آب سرد ریخته بر روی مغزت...

چه کنم؟ 

دنیا همین است....

بالا دارد...پایین هم دارد....

باید صبور بود....باید منتظر بود...باید تحمل کرد....

درست است که خودت برای خودت کم نداری....

درست است که امروزت از معدود روزهایی بود که تا ظهر به خوبی و خوشی تمام شد...

ولی از ظهر به بعد باید سنگ صبور دیگری باشی تا حالت جا بیایید و سخت تر و محکم تر شوی

بدون شک هر مشکلی راه چاره ای دارد....

با یک مسکّنِ درست میشود، باید از این دست انداز فکری عبور کرد که گره در کارت نشود...

ولی با یک خیز فکری دیگر و مهمتر از همه یک آمادگی فکری لازم باید برای حل مشکلش فکری کرد...

مشکلش مشکل جدیدی نیست..هر چند راه حل آسانی هم معمولا ندارد....

هر کسی برای خودش دارد.....ولی با دست روی دست گذاشتن، این وجدان آرامم نمی گذارد.....

دعا کنید روزنه امید و راه حلی بیام.....سپاس